Vincent Ketelaars verlaat ERAC om jongensdroom na te jagen: burgemeesterschap
Na 17 jaar heeft Vincent Ketelaars besloten om ERAC te verlaten. Hij neemt een sabbatical om voor te bereiden op het burgemeesterschap. Tijd om terug te blikken: wat is hem het meest bijgebleven? Wat gaat hij het meest missen?
Om maar meteen met de belangrijkste vraag te beginnen: waarom stop je bij ERAC?
“Er is geen gaver werk te bedenken dan wat ik de afgelopen jaren voor ERAC heb mogen doen. En toch ga ik het loslaten. Het stemmetje in mij, dat al vanaf de middelbare school roept dat ik later burgemeester wil worden, roept nog steeds. Komend kalenderjaar is het juiste moment om ERAC los te laten. Dit is namelijk een rustpunt in de hele Europese programma-cyclus van 7 jaar. Ik kan ERAC dus gerust achterlaten met een mooi team en mooie opdrachten.”
Wat maakt het burgemeesterschap zo aantrekkelijk?
“Natuurlijk speelt daarin mee dat ik ijdel genoeg ben om op een podium te willen staan, maar ik wil vooral op een schaalniveau werken waarop de relevantie zichtbaar blijft. Een ministerie trekt mij daarom helemaal niet. Veel te abstract. Toen ik zeven jaar geleden mijzelf als directeur van ERAC mocht voorstellen, vertelde ik al dat ik later burgemeester wilde worden, maar dat ik vanaf dat moment al de burgemeester van ERAC zou zijn. Zo heb ik dat ook daadwerkelijk beleefd.”
Even terug in de tijd: hoe ben je bij ERAC begonnen?
“Tijdens mijn vorige baan werkte ik aan een opdracht voor het EFRO-programma in de gemeente Utrecht. Mijn toenmalige werkgever won deze opdracht: daar was ERAC chagrijnig van. Ze vroegen zich af welke snotaap er met hun werk vandoor ging. Nou, die snotaap was ik. Uiteindelijk vroeg collega William mij in de oude, donkere parkeergarage onder het vroegere ministerie van BZK of ik niet eens in Boxtel op de koffie wilde komen.”
Hoe heeft jouw werk bij ERAC jou als mens beïnvloed? Of andersom?
“Beide, want ik ben zo vergroeid met ERAC dat ik het niet los van elkaar kan zien. Er is maar één versie van Vincent. In een gesprek met een collega, klant, aandeelhouder of thuis: overal ben ik gewoon hetzelfde. Een andere rol spelen kost mij simpelweg te veel energie. Mijn drijfveer in het werk is altijd dat ik maatschappelijk relevant werk wil doen.”
Hoe kijk je terug op je werkzaamheden bij ERAC?
“Ik mocht voor klanten fantastische gave puzzels oplossen en vroeg mij altijd af hoe ik dat zo goed mogelijk kon doen. En wat ik ermee kon bereiken. Maar ook wat je daarvan terugleest in de krant: daadwerkelijk impact maken. Er staat iedere dag iets in de krant waar ERAC aan heeft gewerkt. Op die manier wordt het voor anderen tastbaar wat je aan het doen bent. Maar vaak is ons werk al jaren eerder en ver achter de schermen geweest. Ik was in mijn hoofd veel meer met die daadwerlijke impact bezig dan dat ik een of ander excel-bestand moest controleren. Dat hoort er gewoon bij.”
Is er een specifiek moment waar je extra trots op bent?
“Op ieder moment van exposure van ons werk en ons bedrijf ben ik altijd trots. De grootste mijlpaal daarin vond ik het item in het NOS Journaal in 2019. Dat voelde als een enorme erkenning omdat zo’n toonaangevend medium binnen Nederland ons dusdanig serieus nam en zendtijd aan ons wilde besteden. Ik heb het event in Madurodam voor ons 25-jarig bestaan ook als bijzonder ervaren. Los van de festiviteiten zelf is het toch fantastisch om zo gemakkelijk twaalf iconische objecten waar ERAC aan heeft bijgedragen te kunnen aanwijzen?”
Wat is je grootste blunder op de werkvloer geweest?
“Oef, nou… ik heb ooit een behoorlijk pissige tirade over een onrechtvaardige auditbevinding niet alleen naar de opdrachtgever maar ook naar de auditor zelf gestuurd. Die was best even over de zeik. Maar ik heb er ook bij gezegd dat het eerlijk was hoe ik erover dacht. Ik vond het namelijk echt geen correcte bevinding. Ondanks mijn stomme fout was onze directeur bereid om voor mij te gaan staan. Dat is wat ik belangrijk vind en wat ik ook aan trainees meegeef. Als je alleen maar meepraat met iedereen, dan ben je geen adviseur. Je moet de ballen hebben om ergens tegenin te durven gaan.”
Wat heb je al jaren bij ERAC willen doen, maar is nog steeds niet gebeurd?
“Er zijn heel veel dingen die we onszelf ten doel stellen en ieder jaar komen we stukjes dichterbij, Maar het lukt nooit in een keer all the way. Alles mag voor mij altijd sneller en meer, maar ik ben eigenlijk vooral tevreden met alle dingen die wel lukken. Ik zie dat ERAC ieder jaar een stapje verder komt in de strategie die we al heel veel jaren consequent volgen. Die strategie wordt steeds bijgeschaafd en er zijn nuanceverschillen, maar de rode draad die we in 2009 hebben neergelegd volgen we nog steeds.”
Welke wens heb je voor Nederland?
“Het keren van de maatschappelijke tendens om geen debat meer te voeren en alleen maar te schreeuwen. Dus ook het keren van de tendens van versnippering. In het hele bestuurlijke landschap. Ik wil wel het gesprek gaan voeren, in plaats van stellingen in te nemen.”
Is er nog iets dat je tot slot kwijt wilt?
“Ik denk dat ik alles wel heb lopen te orakelen wat ik zou willen zeggen. Eberhard van der Laan zei het zo mooi bij het afscheid van zijn burgemeesterschap van de stad Amsterdam: “Zorg goed voor mijn stad.” Ik zeg op mijn beurt: ”Zorg goed voor mijn mooie ERAC.””
